Wat te doen op zo’n zaterdagavond als deze? “De Zondag vieren”.In het klooster in de binnenstad van Amersfoort zijn ze van dat betreft erg bij de tijd.
Ik had met een vriendin afgesproken, die op het laatste moment niet kwam, zodoende was het bijzondere aan de Kerkdienst van vandaag dat ik duidelijk de jongste was met mijn 39 jaar en de op een na jongste een eind vijftiger moet zijn geweest.
Als ik om mij heen kijk zie ik ook steeds minder mensen die überhaupt een kerk binnen gaan en zou misschien dat de reden zijn, waarom egoïsme steeds een grotere rol inneemt in onze samenleving? Wij denken steeds minder aan de medemens en zijn druk op Facebook met te vertellen hoe geweldig wij zijn als individu en als iemand het niet leuk vind, dan maken wij ruzie (met “ontvrienden” als straf) in plaats van elkaar wekelijks de hand te schudden en te zeggen “Vrede van Christus”. Van mij betreft hoeft die zin nou niet specifiek gezegd te worden, maar gun elkaar gewoon al het goede en denk aan elkaar. Zoveel ruzies om niks en dat zie ik altijd als kleine oorlogen en dat is zonde van het leven!
In gedachte waren wij o.a. bij de crash van het vermiste vliegtuig van AirAsia. Wat moet het naar zijn voor die mensen die ineens afscheid moeten nemen van hun dierbaren op afschuwelijke wijze en wat moeten wij blij zijn, dat het ons niet is overkomen en wees vooral dankbaar!
Ik heb in alle rust geluisterd naar de dienst. Niet alleen de preken, maar ook uiteraard de kerkliederen, die nu in een kleine bezetting werd gezongen. Het blijft iets magisch hebben, net zoals het “Onze Vader” gezamenlijk bidden.
Waar je ook komt, als er gezongen word vallen er altijd een paar stemmen op. Vanavond waren dat er twee voor mij, waaronder een zuster. Ik heb telkens gedacht “Die stem, die lijkt ergens op” en nog steeds geen idee wiens stem de stem van deze non mij doet denken.
De dienst duurde een uur en na afloop was er koffie en thee, maar niemand die daar zin in had. Terwijl ik naar mijn fiets liep, zag ik door de ramen de nonnen gezamenlijk bijeenkomen aan een tafel om samen te gaan eten. Het gaf mij een bijzonder vredig gevoel. Gemoedelijk naast elkaar genieten van een goede maaltijd, is toch net even iets anders dan
IF I say the WORDS 